Hallo Townsville

Precies tien jaar geleden gisteren werden Mark en ik na een korte nacht wakker. Die dag gaven we elkaar het ja-woord. Nu tien jaar later staan we om vier uur op om na twee lange weken eindelijk naar onze eindbestemming te vliegen. We maken de jongens om iets voor vijf wakker vlak voor we met de shuttle naar het vliegveld gaan. “Ja wakker wakker” zegt Boaz terwijl hij door ons appartement rent. De jongens zijn allemaal enthousiast wakker geworden. Dat reist al wat makkelijker. Eenmaal op het vliegveld begint de spanning wel te komen. Als ik ergens wel een hekel aan heb is het de koffers en het gewicht ervan. Normaal als je in één keer doorreist mag je het maximale aan kilo’s ook op een binnenlandse vlucht meenemen. Maar door de quarantaine is onze binnenlandse vlucht natuurlijk later en mogen we in plaats van 31 kg per persoon maar 23 kg. We hebben er één extra geboekt. Maar bij Qantas kijken ze naar het aantal koffers en het gewicht. Gelukkig hadden ze bij ons appartement een weegschaal en konden we de koffers checken. Het was aardig gelukt om niet meer dan 23kg in elke koffer te hebben en een tas van ruim 10kg. Gelukkig ging het met in checken allemaal goed en hoefde  we niks te veranderen aan de koffers. 

De kids aten even hun plastic schaaltje met cereal leeg terwijl we wachten op boarden. Het vliegtuig was aardig vol en we zaten iets uit elkaar. Maar al snel kon Mark naast de jongens en hadden we uiteindelijk de hele rij samen. De vier uur durende vlucht ging eigenlijk best snel. De jongens waren allemaal zoet op hun schermpjes haha. Al die vele uren op een scherm de afgelopen weken zal de komende weken wel minder zijn. Bij het landen was er een mededeling van de piloot. “Welcome to Brisbane and if this is your final stop, Welcome home”. Ook al is dit niet onze eindbestemming. Het landde wel even bij me en er kwam een brok in m’n keel. We zijn nu echt in Australië en nu bijna bij wat ons nieuwe thuis gaat worden. Hoe krom ook. Eigenlijk zijn we wel beetje blij dat we de afgelopen twee weken even alleen als gezin waren. Je gaat van de ene kant van de wereld naar de ander. Er komt heel wat op je af. Maar het ouderschap gaat in al die tijd ook gewoon door. Dus veel tijd om bij dingen stil te staan is soms lastig.

In Brisbane werden we gecontroleerd of we een Queensland pass hadden die we online al hadden aangevraagd. Daarin geef je aan dat je geen klachten hebt en niet in Corona hotspots bent geweest. Dus na even door papieren te laten zien op de telefoon konden we zo verder. Even een kleine lunch gekocht en toen was het na een uur al tijd voor de volgende vlucht. 
 

Bijna niemand inclusief het personeel heeft een mond kapje op. Het is eigenlijk alsof er niks gaande is in de wereld. Af en toe vragen ze mensen om social distancing te doen. Maar eigenlijk wel raar als je in een vol vliegtuig zit.  Ook deze vlucht zaten we allemaal achter elkaar. James zat als een grote stoere jongen naast twee oude dametjes. Ik en Boaz daarachter en Mark met Noah achter mij. Noah viel al snel in slaap. En ik zat met een oververmoeide Boaz die niet wist wat hij wilde. Om vier uur Townsville tijd kwamen we aan. Een ‘koude’ 25 graden buiten met een mooie blauwe lucht. Dat noemen ze winter. 🙈 Vlak voor we de deur uitgingen vroeg een politie nog vanaf welke plaats we vandaag kwamen. Zolang het geen Victoria of New South Wales was was het goed. Er werd niks meer gezegd over quarantaine of papieren. Dus dat ging eigenlijk veel makkelijk dan verwacht. 

Mijn zwager en schoonvader stonden ons op het vliegveld op te wachten. De enthousiaste dames wachtte ons op bij mijn schoonouders thuis. Boaz had natuurlijk even een kwartier in de auto geslapen. En daarna waren de jongens niet rustig te krijgen. Ze rende de hele middag en avond rondjes, samen met hun drie nichtjes. En s avonds  duurde het ook even in ze rustig te krijgen. Vlak voor het avondeten namen Mark en ik even een momentje naast het zwembad op de schommelstoel. We hadden elkaar een kaart gegeven en Mark had een mooie “eternity ring” die nu samen met m’n verloving en trouwring om m’n vinger zit. Tien jaar. One decade. Te tijd is gevlogen. Er is een lied van Dan Bremnes wat Going Together heet. Het past bizar veel bij het moment in ons leven nu. We zijn God ontzettend dankbaar voor elkaar, de kids, de veilige reis hierheen. Going together. Niet alleen als man en vrouw maar ook samen met God. 

Ik zal proberen om af en toe nog wat te schrijven op het blog. Alleen als het interessant is natuurlijk 😆. Maar voor nu gaan we even heel veel frisse lucht nemen. Het Bijbel gedeelte dat we op onze trouwdag hadden was Psalm 103 en daar wil ik mee eindigen. 
 

“Praise the Lord, my soul; all my inmost being, praise his holy name. Praise the Lord, my soul, and forget not all his benefits—”
‭‭Psalms‬ ‭103:1-2